Współczesna grafika wyzwala się z przypisanej jej tradycyjnie dwuwymiarowości sprowadzającej ją do płaszczyzny papieru, na której została wydrukowana. Coraz częściej łączy się odbitkę z matrycą stawiając między nimi znak równości w znaczeniu plastycznym. Matryce graficzne niegdyś po spełnieniu swojego „obowiązku” stawiano w kącie pracowni, układano na półkach, gdzie latami gromadziły warstwy kurzu, zawadzały i zabierały miejsce. Teraz prezentowane są na wystawach w galerii razem z odbitkami lub nawet obywają się bez nich, pokazując ostentacyjnie swoje wyzwolenie. Drewniane klocki drzeworytu, blachy akwafortowe, płyty pilśniowe i linoleum układają się w formy przestrzenne stając się dopełnieniem albo zaprzeczeniem odbitki. Gdy dzieje się to całkowicie świadomie i jest wpisane w proces twórczy, staje się niezwykle ciekawym rozwinięciem pojęcia”grafika warsztatowa”, nadając mu zupełnie nowy wyraz, zbliżając do rzeźby czy instalacji. Jest to proces pokazujący, że w żadnej dziedzinie twórczości plastycznej nie może być zastoju, bo to by oznaczało obumieranie, przeniesienie grafiki w świat dla pasjonatów staroci. A przecież dumne słowo „grafika warsztatowa” z tysiącletnią tradycją wynalazków, poszukiwań, odkryć, nowości, nie może sobie na to pozwolić.