Radomska Orkiestra Kameralna zaprasza w sobotę, 20 października, o godz. 18 na „Koncertową jesień”. ROK i jej goście: Zbigniew Pilch – skrzypce barokowe i Marta Niedźwiedzka – klawesyn, zaprezentują kolory brzmień zmieniające się i skrzące barwami jak jesienne liście.
Zbigniew Pilch (fot. T. Kulak)
W programie koncertu: G. F. Haendel - Concerto grosso D-dur op.6 nr 5, C. Ph .E. Bach - Symfonia h-moll wq 182/5 , G. Ph. Telemann - Ouverture des Nations anciens et modernes, A.Corelli - Concerto Grosso D-dur op.6 nr 4, A.Vivaldi: Concerto g-moll RV 157, F. X. Geminiani - Concerto Grosso d-moll op. 5 nr 12 La Follia.
Zbigniew Pilch jest skrzypkiem, a także wykładowcą akademickim. I właśnie od skrzypiec poprowadzi Orkiestrę podczas najbliższego koncertu. Jak mówi: „Większość repertuaru orkiestrowego jest przeznaczona na orkiestrę prowadzoną przez batutowego dyrygenta. Uważam jednak, że muzyka XVIII i początku XIX wieku prowadzona od skrzypiec brzmi bardzo ciekawie. Jest to oczywiście inny rodzaj brzmienia i według mnie jest on bardzo piękny i efektowny”. Zbigniew Pilch jest artystą o niezwykle szerokich zainteresowaniach, które obejmują całość muzyki instrumentalnej od XVI do XXI wieku. Gra na skrzypcach barokowych i współczesnych, altówce i violi d'amore. Owa wszechstronność znajdzie swój wyraz w programie tego pięknego koncertu, przesyconego barwami baroku: niemieckim geniuszem – Bacha czy Telemanna, włoską śpiewnością – Vivaldiego i Corellego, czy różnorodnością i bogactwem form, a także stylistycznymi niuansami Haendla.
Gatunkiem, który można uznać za synonim instrumentalnej muzyki barokowej jest Concerto grosso. To główna forma, jaką pozostawił nam w swej spuściźnie kompozytorskiej Arcangelo Corelli. Szczególną ich cechą jest istnienie dwóch grup instrumentalnych – większej, zwanej ripieno albo właśnie concerto grosso i mniejszej – concertino. Obydwie albo współzawodniczą, albo się wspierają, bo przecież podstawowa „idea” koncertu zasadza się na balansie między konkurencją i współpracą. Koncerty te szybko zrobiły furorę. Corelli był kopiowany, opracowywany, ale przede wszystkim – jak Europa długa i szeroka –
z mniejszym lub większym powodzeniem naśladowany.
Muzyka baroku ciągle zachwyca, a jej piękno, choć liczy sobie trzysta lat, jest dla nas niezmiennie świeże, odkrywcze i na tyle nam współczesne, że za każdym razem, odnajdujemy w niej wiele inspiracji i nowych, nie eksploatowanych artystycznie muzycznych wątków.
