Laureaci tegorocznego dyktanda (fot. MBP Radom)
Większość dotyczyła pisowni tytułów książek i nazw czasopism, ale także form z przedrostkiem "mini". Sam tekst również traktował o książkach, a jego "akcja" działa się w... Miejskiej Bibliotece Publicznej.
Najlepiej dyktando napisał i pierwszą nagrodę otrzymał Sebastian Mirecki, drugie miejsce zajęła Elżbieta Pijanowska, a trzecie Magdalena Słowińska. Jury przyznało również trzy wyróżnienia dla: Marka Ziółkowskiego, Anny Krawczyk i Konrada Klepaczewskiego.
Sprawdź, jak ty napisałbyś radomskie dyktando.
Tekst dyktanda
Niezmarnowane popołudnie
- Skąd by zaczerpnąć jak najwięcej informacji o współczesnym życiu społeczno-kulturalnym? - zastanawiała się hoża licealistka z V Liceum Ogólnokształcącego im. Romualda Traugutta, niemogąca sobie poradzić z tematem minireferatu na przedmiot „Wiedza o społeczeństwie”. - Idźże do biblioteki miejskiej – poradził jej superprzyjaciel z liceum językowego, jest w tej willi Kulczyckiego, na Piłsudskiego pod 12. Na pewno znajdziesz tam najróżnorodniejsze źródła: opasłe woluminy, ale i periodyki, broszury i miniinformatory.
Po południu, o wpół do czwartej, licealistka była już na miejscu. Spomiędzy półek wychynęła z nagła jakaś wysoka dama, jak się wkrótce okazało arcymiła pani dyrektor biblioteki. Ściszonym głosem przedstawiła pokrótce zasady korzystania ze zbiorów. Wskazała dział czasopism, segment z książkami i odwiedzany z rzadka kącik cymeliów. Licealistka rozpoczęła kwerendę od periodyków. Przejrzała „Państwo i Prawo”, „Wiedzę i Życie”, „Listy z Teatru” i, sądząc z wyglądu, nieczęsto zapewne czytywane numery „Literatury na Świecie”. Poszperała też co nieco w wydawnictwach z serii „A To Polska Właśnie”.
Czym by tu się jeszcze zainteresować, pomyślała, kiedy materiałów do referatu miała już co niemiara, a zostało jej trochę czasu do spektaklu „Bobok” w Teatrze im. Jana Kochanowskiego. Więc by go nie zmitrężyć, stanęła nieco w skos, naprzeciw półki z książkami. Rzuciła tylko okiem na beletrystykę. No cóż, „Ziemia obiecana”, „Noce i dnie”, „W pustyni i w puszczy”, „Quo vadis”, a zwłaszcza „Łysek z pokładu Idy”, to niefascynujące lektury dla siedemnastoipółletniego dziewczęcia. Za to takie pozycje, jak „Polski ubiór do 1864 roku” czy – z innej dziedziny – „Psychologia kliniczna”, wzbudziły zainteresowanie. Zaintrygowało ją nie najnowsze już wprawdzie opracowanie „Składnia polskiej rozmowy telefonicznej” z arcyciekawymi przykładami takiej konwersacji. Przejrzała też „Słownik wyrazów zapomnianych” i „Słownik etymologiczny języka polskiego”, a na koniec zajrzała do najnowszego słownika ortograficznego, by sprawdzić, jak się pisze przymiotnik „społeczno-kulturalny”.
I syta wrażeń wyszła z Biblioteki Publicznej Miejskiej w Radomiu na ocienioną ulicę Józefa Piłsudskiego.
