Jak sądzę, nie wiedzą dlatego, że na dokładne analizy przyczyn porażki jeszcze czasu nie było, więc padło na posłankę Wróbel. Że to ona rozbiła, że niepotrzebnie startowała, a na dodatek mocno krytykowała. Jednak posłanka kozłem ofiarnym być nie chce i przekonuje (choć nie śpiewa) za Edith Piaf: - Niczego mi nie żal. Postanowiłam wyręczyć sztabowców Prawa i Sprawiedliwości i na własną rękę poszukać powodów, dla których Andrzej Kosztowniak stracił fotel prezydenta. Po pierwsze: ekipa PiS-u czuła się w magistracie i zależnych od niej spółkach i instytucjach za pewnie i za bezpiecznie. Wszystko i zawsze wiedziała lepiej; że lepiej pokłócić się z wykonawcą drogowej inwestycji i postawić na swoim (dowodem, że to dobra postawa ma być korzystne dla MZDiK stanowisko Krajowej Izby Odwoławczej) zamiast się dogadać i remontować drogę; że lepiej otworzyć lotnisko, z którego nie ma pasażerskich rejsów i które żyłuje miejską kasę, zamiast poszukać dla niego inwestora; że trzeba szkoły likwidować, nauczycieli zwalniać, a klasy liczebnie powiększać, że lepiej wzgardzić 15 milionami na budowę hali widowiskowo-sportowej, bo przecież „oni” obiecali więcej… Po drugie: ekipa PiS w magistracie zrobiła sobie z miasta prywatny folwark. Trywializmem byłoby tu przypominanie, kto czyim jest w ratuszu i miejskich spółkach szwagrem, a gdzie robotę znalazł PiS-owski radny, gdzie zaś potworzono dla swoich specjalne stanowiska. Nie napiszę, bo ludzie to doskonale wiedzą. Po trzecie: ekipa PiS w magistracie uprawiała propagandę sukcesu, o jakiej sam Gierek nie śnił. Zacznijmy od sławetnej broszury z dokonaniami wydrukowanej na kredowym papierze za pieniądze podatników. Potem mamy miejską gadzinówkę radom.pl, również wydawaną za dziesiątki tysięcy złotych, w której piszemy sami o sobie, jacy to jesteśmy dobrzy i śliczni. I wbrew zapowiedziom, tylko na początku jej historii publikowaliśmy, np. rozmówki z radnymi opozycji. A już piarowskim szczytem w kampanii były „spontaniczne” spotkania prezydenta Kosztowniaka z przedstawicielami organizacji pozarządowych, na których „spontanicznie” wychwalano zasługi szefa ratusza. I bez żenady zapraszano na nie dziennikarzy! Bo przecież odbiorcy tego lukrowanego przekazu (czyli my, mięso wyborcze) powinniśmy o prezydencie-dobrodzieju wiedzieć jak najwięcej. Dlatego – na mój dziennikarski nos – Andrzej Kosztowniak przegrał. Czyż nie? Bożena Dobrzyńska